Soms kan ek nie praat nie

Ek pulp 'n aalwynblaar
tot witbloed teen my vel versprei
met bitter-weet wat deur swye sweet
wonder ek
sou jy steeds die ritseling van onuitgesproke woorde
kon verstaan ?

skynbaar nie, want jy oordeel fel
waar jy gevaarlik naasaan 'n afgrond buig -
klippe gaar om my skarlaken smet te stenig;

jy wat eens my seer gelaaf het met wilde boegoe
uit die klein karoo,
water bakhand aangedra het uit die Boland
se immer vloeiende riviere,
die maan vir my gelas het om te keer dat ek nie
deur gleuwe van eindeloosheid glip nie,
wat 'n stad vir my uitgehol het
sodat ek kaalvoet op lugleegtes kan loop

jou stil verwyt jammer teen my labirint tuin
se geslote poorte, en al wat ek kan doen -

is om agter geroeste grendels te kniel
in geskeurde waad te smeek
dat jy weer sal leer
om die ritseling van my onuitgesproke woorde
te verstaan.


© 2011 Almarie Truter.