Klawerspel van die stofpad van hoop

Takke in die donker bos swiep heen en weer
ek voel hoe die swart nag my van rug af verteer
my bloots ry tot by die afgrond van die einde se brug
waar dit wil in val met my agter op sy rug
my wil sleep tot net voor ek sterf
of vir altyd in die duister weg swerf
Hoor my hartklop in my kop slaan
en ek dink ek maak oop
daars nie lig aan die einde van die stowwerige poort
geen rus vir die moeg in my brose siel
ek moet saam vlug sonder om te buk of te kniel
dit hou aan kronkel diep na die onder toe
my bloed streep teen die kant maak my dit proe
wat as ek regtig my dood teekom
wat as ek in die niks val en daar nie kan blom
Verdoessel le die graspaaie van my verdroogde hart
die stof en die klip le tussen onvrugbare smart
waar liefde se sonskyn die tuin helder stem
le duine verwaai deur die onheil getem
raap op my bondel en soek steeds n weg
oor die stomheid van die klawers van die stof van die berg
en die hobbelpad van die kransepark
my beskermend verberg
Die aap in die bos op die rand van die dood
speel sy kitaar op die maat van die Hoopvlei se poort
genoeg roep die kokkewiet man
genoeg nou, bly stil !
die reis deur die krummel-vretende kraaie verkul