Waar eens net swart niks was

ñ Gedagte word gebore
in die klam vrugbare grond
van my hunkerende siel
waar jy die saadjie geplant het –
een klein saadjie wat soek was; verlore
was , maar nooit nie vergete

▼

ñ Gedagte wat ontkiem
en deur die heelal
van my siel verprei
soos sterre-reën

▲

En kyk ek
om my heen
verder en dieper
as ooit voorheen
sien ek die sterreprag
teen my brein se ceiling

► waar eens net swart niks was ◄


( 14/01/2011 23h50 )

En so staan ieder van ons soms onmagtig tussen die skaamlippe van skryf, te groot die wonder en kuns verweef in woorde se vermoë om ons emosies en siel te verwoord ! 'n Herkenbare toestand wat jy hier beskryf my vriend....

darem toe het daai saadjie loot geskiet..en toe opgeskiet...na die hemel gereik..en blom dit nou pragtig...
dankie A...lief jou mooi ware woorde.