'n Stille vonnis

mens raak gewoond daaraan om knoppe
in die keel af te sluk
dit word nie makliker nie, net meer draagbaar
dit skiet op van nêrens maar land altyd weer
in die sluk -
deursigtig dun verbind met die hart
met gedagtes
met onthou se vooroor buk

dis swel soos amandelkliere tot dit oopbars in die oë
waar dit leepoog opdam in eng spasies
en jy basies moet kniel
want knieë raak lam van dra aan diafaan vrag,
van asem ophou, hoop, wag

daardie knoppe bot nie
daar is geen saad in wat kan ontkiem, gedy
en madeliefies in jou bloedstroom versprei nie,
doem sit te diep gesetel daarin
hard, swart, met geen ruimte om lewe deur te laat

dit is selfsugtig
staan vir niks en niemand opsy nie
met geen intensie om elders
'n onbetaalde sitplek te gaan kry nie,
'n skaamtelose tart
met swak, seer, pyn
'n ongenooide gas
wat nêrens so volmaak soos in lugweë pas

nou wonder ek
sal dit lewenslank duur,
hierdie knoopstuk sluk aan jou ?



© 2011 Almarie Truter