Jy is lankal dood

jy kon gerus aanhou lewe het
jy was goed daarmee, met lewe
grafstene pas ook nie by jou nie
jy hoort nie eens in 'n graf nie

jy het belowe jy kom my haal
uit die swart, uit die koue, uit die hel
ek kan nie dink dat jy ooit rus sou vind in dood nie
(het jy ?...rus gevind, bedoel ek)

vanuit die vlamme van my kaggelvuur staan jy
opeens weer hier, sommer netso
jy klim uit bloekom knetters tot in my voorkamer
jy kon my gewaarsku het, ek sou 'n rokkie
spesiaal vir jou aantrek het (ek dra nie eens
rokke nie) as ek net geweet het jy staan
juis vanaand weer op uit die dode

jou dimpels keep steeds soos die droë rivierlope
deuskant Hopetown, wat plek plek nou en diep
kronkel tussen ysterklip rante (op sewentien
was dit mooier)
nou is jy bleek, ongesond bleek (ook te wagte
want jy's mos dood, jy is mos ?..dood, bedoel ek)

ek lees die prewel van jou lippe en herken jou
troetelnaam vir my '' Bruinoog '' (ek kan nie jou
stem hoor nie, 'n mens kan mos nie warm uit
dooie koue toor nie)
jou stem was altyd warm, soos die bruin
van my oë wat laatmiddagloom gesmelt het
as jy jouself daarin verloor het (onthou jy
hoe jy gekyk het ?...na my, bedoel ek)

nee, ek het die hel ontsnap op eie krag
en ek is oënskynlik gelukkig, alles rondom my
voel soos hemel, lyk soos hemel, proe soos hemel,
ruik soos hemel, maar dit is nie hemel nie
want jy is nie hier nie
(is dit nou jou tuiste ?...die hemel, bedoel ek)

jy kan nie langer bly nie want niemand hier
weet van jou nie, van ek wat jou van altyd af
liefgehad het nie
(jy het immers nie lank genoeg bly lewe
om my te kom haal nie)



© 2011 Almarie Truter