ek sit op die strand dis half ag in die oggend en ek sit
met my nagklere aan op die strand beker koffie in die
hand en ek dink ek dink wat sou ek nie gee om hom
nou by my te hê nie en ek sien hom aankom oor die see
ek sien hom al van veraf ek sien hoe hy op wit branders
ry ek sien hom en hy sien my en ek sit daar en ek dink
jirre kan dit wees negentig dae van fokkol van niks van
verlang en smag en vanmore sug ek deur koffiestoom 'n
versugting in dun membrane van 'n uitgediende nag hier
waar ek alleen in vars mis op die strand sit en nou dit
kan dit wees en hy loop uit die water helder oordag en
skielik is dit later met 'n son loodreg bo ons kop vir die
hele wêreld om ons te sien en sonder om 'n woord te sê
staan ons daar en ons kyk na mekaar en die wind ruk
deur my hart en die sand waai oor sy lagplooie en ons
ontklee mekaar en ek staan daar jirre ek staan in oop
son op 'n hoogte naak voor hom en my Sonklong ont
klee sy lang lang lyf vir my en hy rank tot teen die hemel
hy rank net hoër en hoër en ek sien hoe hy sy skadu's
gooi oor my hoe sy vleuels om my vou ek sien hoe hy
kniel voor my en my vashou en ek ruik hom ek ruik
sy warm asem en ek proe sy onuitgesproke woorde
en ek blom onder sy hande hy toring soos 'n god vir my.
tot teen die hemel toring hy vir my en die son sien alles
die son sien my Sonklong en die son sien my wit die son
sien my bewe selfs waar hy sy hande oor my sit en die
son sien dat hy my besit sien hoe ek verdrink hoe ek in
wit sand verdrink en oor sy skouer sien ek hoe die son
koud en wit word maar al wat ek voel is die fel donders
van sy hart en die warm polsing van sy lyf ek voel hoe hy
my vashou asof hy my nooit weer wil los ek voel dit alles
en ek dink ek wil nou sterf ek wil NOU sterf NOU want
hy is in my by my hy is vir my maar toe sterf ek nie dit was
na vyf die middag toe sy ligte in die verte verdwyn en toe
is daar weer niks niks net koue koffie in my hand en mis.
© 2011 Almarie Truter
met my nagklere aan op die strand beker koffie in die
hand en ek dink ek dink wat sou ek nie gee om hom
nou by my te hê nie en ek sien hom aankom oor die see
ek sien hom al van veraf ek sien hoe hy op wit branders
ry ek sien hom en hy sien my en ek sit daar en ek dink
jirre kan dit wees negentig dae van fokkol van niks van
verlang en smag en vanmore sug ek deur koffiestoom 'n
versugting in dun membrane van 'n uitgediende nag hier
waar ek alleen in vars mis op die strand sit en nou dit
kan dit wees en hy loop uit die water helder oordag en
skielik is dit later met 'n son loodreg bo ons kop vir die
hele wêreld om ons te sien en sonder om 'n woord te sê
staan ons daar en ons kyk na mekaar en die wind ruk
deur my hart en die sand waai oor sy lagplooie en ons
ontklee mekaar en ek staan daar jirre ek staan in oop
son op 'n hoogte naak voor hom en my Sonklong ont
klee sy lang lang lyf vir my en hy rank tot teen die hemel
hy rank net hoër en hoër en ek sien hoe hy sy skadu's
gooi oor my hoe sy vleuels om my vou ek sien hoe hy
kniel voor my en my vashou en ek ruik hom ek ruik
sy warm asem en ek proe sy onuitgesproke woorde
en ek blom onder sy hande hy toring soos 'n god vir my.
tot teen die hemel toring hy vir my en die son sien alles
die son sien my Sonklong en die son sien my wit die son
sien my bewe selfs waar hy sy hande oor my sit en die
son sien dat hy my besit sien hoe ek verdrink hoe ek in
wit sand verdrink en oor sy skouer sien ek hoe die son
koud en wit word maar al wat ek voel is die fel donders
van sy hart en die warm polsing van sy lyf ek voel hoe hy
my vashou asof hy my nooit weer wil los ek voel dit alles
en ek dink ek wil nou sterf ek wil NOU sterf NOU want
hy is in my by my hy is vir my maar toe sterf ek nie dit was
na vyf die middag toe sy ligte in die verte verdwyn en toe
is daar weer niks niks net koue koffie in my hand en mis.
© 2011 Almarie Truter
