Jy verdof in my geheue

jou lewendige beeld vervaag
soos dof mis spokend in my gemoed
jou warm hande koud in my geheue
hoe minder ek jou sien
hoe minder onthou ek
(out of sight, out of mind)

tog malemeul my gedagtes
steeds rondom jou
hoe jy na my staar
aan my raak
my laat voel

maar dit bly vae
mistig, spokende beelde

seker omdat ek nie meer wil hoor
hoe mooi ek is
of hoe lekker ek ruik
of lekker ek soen nie

ek wil net hoor
ek het jou lief
vir altyd en altyd my lief

Blikskottel - en hier knikker jy my onderstebo, jy pen iets ongeloofliks hier neer: die punt waar "liefde" by verliefdheid oorneem en daardie band nie meer gebreek kan word nie. Het jy al in 'n ou begrafplaas rondgeloop en opgemerk hoe paartjies mekaar "destyds" tot in die dood gevolg het. Die oom sal groet en dan dae, weke, enkele maande later word die steen gewysig om haar aankoms aan te kondig. Een in lewe, een in dood. Sonder mooi praat en geite - innige liefde. Sjoe, skryf ek nou amper 'n opstel. E - puik gedoen! Werklik.

Dankie Rudi, ja ek nogal so probleem met my skoonpa...hy treur hom dood