winter

dit is die beperktheid
van die lig
wat aan die winter my die ergste vang
ek kyk deur die glasvenster
van die antiseptic hospitaal
ek eggo die druppel oor jou stille wang

wie wil dit tog buite waag
waar die wind nou opgesteek het
dit waai die bietjie sonlig
skoon deur die Hitchcock takke (kaalgestroop)
tot anderkant die maan
daar waar ysdruppels kortstondig klingel
voor dit in die klanklose ruimte spat en verdwyn
mag dit so wees met jou pyn

kontak-sekondes in ʼn waaksaal help nie
maar bo gryse teëls en deur steriele glas
groei daar nou ʼn telepatie
ons dink in tandem finale gedagtes
ʼn bietjie prakties maar meesal nostalgies
ek roep die suster vir ʼn lappie met water
vir daardie woestynlippe
maar ek weet dit help nie
nie meer nie

maar die pers in die papier
van ʼn hospitaal masjien sjokolade
laat my dit weer sien en ek weet
jy sien dit ook:
die persste Gesiggies wat onlogies
met die eerste bietjie smelt van die ys
deurdring, gesiggies na die lig
in ʼn baie ou tuin
iewers langs ons baie ou spore
in Vollendam of was dit dalk Windermeer
- die feite is besig om te vervaag -
aan die einde van die winter


© Torm 2011